میلاد حضرت ابوالفضل (ع)
سپاه عشق را یار آفریدند وفا را طرفه معیار آفریدند
گلی خوشتر ز باغ آفرینش برنگ و بوی دادار آفریدند
سپهر عزم و ایمان خلق کردند محیط عشق و ایثار آفریدند
بشارت باد انصار خدا را که عباس علمدار آفریدند
زهی حسن و زهی خلق و زهی خو محمد (ع) را دگر بار آفریدند
علی دست خدا را دست و بازو خدا را میر انصار آفریدند
یگانه یوسف مصر بقا را به نقد جان خریدار آفریدند
نه یک مه ، صد فلک خورشید توحید به یک گل بلکه گلزار آفریدند
تعالی الله زهی مهر و زهی قهر که با هم جنت و نار آفریدند
ادب را ، عشق را ، صدق و صفا را به یک تابنده رخسار آفریدند
چراغ و چشم خیرالناس آمد
خداوند ادب عباس آمد
محیط عصمت و تقوی گهر زاد سپهر عفت و ایمان قمر زاد
ز خلقت می رسد آوای تبریک که ناموس خدا امشب پسر زاد
سلام حق بر آن مادر که امشب پسر با قدر و اجلال پدر زاد
به هر شور آفرین شور آفرین شد زهر پاکیزه جان پاکیزه تر زاد
خریدار بلای کربلا را بی ایثار چشم و دست و سر زاد
تحیت از خدا این شیر زن که بر شیر خدا شیری دگر زاد
زمینی خوانمش یا آسمانی ملک آورده این زن ، یا بشر زاد؟
درخت آرزوی مرتضی را برای ظهر عاشورا ثمر زاد
خدا را بین خدا را بین خدا را که او مرآت حی دادگر زاد
علی را سوره انا فتحنا خدا را آیت فتح و ظفر داد
تمام کربلاها گشته گلشن
حسین بن علی چشم تو روشن
جمال حق ز سر تا پاست عباس به یکتائی قسم یکتاست عباس
شب عشاق را تا صبح محشر چراغ روشن دلهاست عباس
اگر چه زاده ام البنین است ولیکن مادرش زهراست عباس
خدا داند که از روز ولادت امام خویش را میخواست عباس
بشوق دست و سر ایثار کردن ز طفلی خویش را آراست عباس
علم در دست ، مشک آب بر دوش که هم سردار و هم سقاست عباس
بنازم غیرت و عشق و وفا را که عطشان بر لب دریاست عباس
هنوز از تشنه کامان شرمگین است از ان در علقمه تنهاست عباس
نه در دنیا بود باب الحوائج شفیع خلق در عقباست عباس
چه باک از شعله های خشم دوزخ که در محشر پناه ماست عباس
شفیعان چون به محشر روی آرند
بریده دست او همراه دارند
کرامت قطره آبی از یم اوست بزرگی خاکسار مقدم اوست
شجاعت آفتاب عرصه رزم شهامت سایه ای از پرچم اوست
پدر بوسیده دستش در ولادت برادر تا شهادت همدم اوست
کسی را که علی بازو ببوسد جهان گر وصف او گوید کم اوست
سزد کوثر گریبان را زند چاک برآن سقا که چشم او ، یم اوست
بخونی کز دو چشمش ریخت سوگند دل ما خانه درد و غم اوست
امام عالم عشق است عباس که برتر از دو عالم ، عالم اوست
به عطر باغ رضوانم چه حاجت که رویم را غبار ماتم اوست
بزخم پیکر او گریه باید که اشک دیده ما مرهم اوست
بیاد کعبه دل تشنه جان داد که چشم اهل عالم زمزم اوست
سرود وصل در موج خطر خواند
نماز عشق را بی دست و سر خواند
ز مینای محبت شد چنان مست که بگذشت از سرو چشم و تن و دست
به غیر از دوست چیزی را نمی دید که تیر دشمنش بر دیده بنشست
ز بس بار فراقش بود سنگین امام صابران را پشت بشکست
مرا استاد درس دوستی اوست که از خود شد جدا ، با دوست پیوست
همه عمر از ولادت تا شهادت بشوق دست دادن بود سرمست
بدامان پدر بگشود دیده در آغوش برادر چشم خود بست
از آن بوسید مولا دست او را که بودی دست یک رزمنده آن دست
برون شد تشنه از دریا که میدید نگاه فاطمه بر دست او هست
ادب بنگر که پیش پای زینب سپند آسا ز جای خویشتن جست
حقیقت را بخاک عشق میدید که دنیا بود پیش دیده اش پست
به پای عشق جانان ریخت هستش
برادر چون پدر بوسید دستش
علی را بوسه بر ان دست نیکوست که افتد از بدن در مقدم دوست
بنازم دست آن سقا که آبش سرشک دیده و خون دو بازوست
سر افرازان عالم خاک پایش که دست اهل دل بر دامن اوست
ز دریا شتنه بیرون شد ، که او را هزاران خضر عطشان بر لب جوشت
نشاید دم زدن از وصف عباس که زین العابدین او را ثنا گوست
حسینش در شب میلاد دل برد که از طفلی نمی گنجید در پوست
میان کشتگان در ماتم وی پریده رنگ وجه الله از روست
بخون بازوان بنوشت بر خاک که مقتل خوشتر از گلزار مینوست
نگردانید رو از کعبه عشق مزارش قبله دلها ز هر سوست
بدستش ماند نقش بوسه یار که هر چیزی بجای خویش نیکوست
امامان در عزایش اشکبارند
شهیدان بر مقامش رشک دارند
فایل صوتی
